door Renée de Haan
Wie lang meeloopt in een vakgebied krijgt de kans op een leerproces. Dat is mijn geval overduidelijk, omdat ik als journalist een grote omslag meemaakte van theater naar de bouwwereld. Allemaal nieuwe termen en technische onderwerpen, ik begreep het maar half.
Het is 2014 en we zijn present bij de Meubelbeurs in Milaan om te schrijven over design. In de perskamer worden uitnodigingen verdeeld voor een elite die Bosco Verticale mag bezoeken samen met de architect Stefano Boerie. We hebben het dan over een net gebouwd complex waar groenvoorziening alle terrassen gezond gaat maken. Ik heb er niet direct een enthousiaste blik over. Dus vrolijke bloemen op balkons worden bomen en struiken? Nou zeg, over tien jaar weet je al dat dit allemaal algen en ellende gaat veroorzaken.
Gedwee sluit ik me aan bij het groepje journalisten dat onder leiding van de jonge architect het complex betreedt. Aardige man en zeer overtuigd. Maar ik zie balkons en terrassen die overwoekerd raken zodat niemand er meer kan zitten, een soort verhaal van het boek Ranonkel van Jacques Hamelink, de natuur die zich wreekt op de mens. We kunnen er op dat moment ook niet
over schrijven, maar je houdt het in gedachten als een les in iets dat je niet begrijpt.
Sindsdien heb ik veel ontwerpers en architecten mogen interviewen en begrepen dat hun visie vaak vooruit was en de echte groten altijd zeer bescheiden in de omgang. En nu is het zover: in Utrecht komt een soortgelijke invulling met Wonderwoods en straks in Eindhoven met Strijp-S. En in Milaan een opvolger in een wijk die we goed kennen. Ik word steeds enthousiaster nu het dus werkt, die beboste flatgebouwen.
Maar ik denk ook hoofdschuddend terug: Hoe dom kun je zijn? Dat je toen niet direct vertrouwde dat de mens de natuur zo in de greep houdt dat die terrassen echt prachtig groen blijven, met plek voor een zitje.
Gelukkig zijn er gemeentebesturen die vooruitstrevender denken dan ik destijds en die dit aandurven. Wonderwoods is nog niet bewoond, maar nu al een imago van Utrecht. En Giulio Tomaello die de terrazzo elementen leverde voelt direct vertrouwd. We hebben zijn oom goed gekend, altijd oprecht en een vakman pur sang. Een Italiaans gebleven Hollander. Maar die wel dus Stefano Boerie ontmoet en overlegt. Zo komt in één project van alles samen en dat is precies de slagingskans: ervaring hebben en delen. Dan kun je geloven dat de bomen tot in de hemel groeien. Dat doen ze nu dus. De nieuwe groene architectuur is een feit.
En ik? Ik geef nog dagelijks op mijn balkon de bloemen water. Omdat ik kleurrijk wil blijven en zelf voor ze wil zorgen wat in zo’n flat helemaal niet mag. Ontzorgend betekent hier dat je er ook niets over te zeggen hebt. Ik houd toch liever alles in eigen hand, als vanouds. En het lijkt me voordeliger, maar dat is weer heel Hollands in een Italiaans plan.