door Renée de Haan
We gaan na jaren weer naar Verona, de stad van Romeo en Julia en van natuursteen en marmer. Marmer is natuursteen wordt mij telkens geleerd en toch maken we een onderscheid; en dat is logisch. Natuursteen varieert van lichte zandsteen tot donkergrijze platen die in mijn ogen niet opmerkelijk zijn. Oplevingen van putjes en fossielen maken het spannend op lange termijn.
Marmer heeft direct een tekening, kleur of prachtig wit met aders die het levend maakt. Je hoeft het niet te willen hebben, maar het frappeert. Zeker als je ooit de gelegenheid krijgt om bij Antolini even buiten Verona binnen te stappen. Jazeker, bij dit topbedrijf gelden nog ouderwetse regels van klantvriendelijkheid en als je onaangekondigd komt gaat er een deur open, of word je begeleid naar hét depot.
Iedereen bouwt dure showrooms, maar bij Antolini staan de grote stukken zij aan zij in een depot. Zoals kunst van formaat. Het is dus alweer even terug dat we hier waren, niet voor het eerst maar wel voor het laatst. Dat had niets met het bedrijf te maken, maar soms zijn er omstandigheden waardoor je een negatieve associatie blijft houden.
Wat is er gebeurd? Schitterende uitleg, foto’s maken en alle namen van alle natuursteenplaten proberen te onthouden en opschrijven dus maar. Opnieuw onder de indruk van alle soorten en blij met de rondleiding zouden we vertrekken.
De auto startte niet. Dit gebeurt wel vaker maar dit keer was het serieus. Niet, nooit meer. We zijn de volgende dag teruggegaan en met de sleepwagen werd onze auto naar zijn laatste rustplaats gereden. Ineens stonden we tussen tientallen mogelijkheden voor een grafzerk voor het stuk mobiel. En moesten we daar uren doorbrengen op een heel andere wijze.
De mevrouw van de publiciteit heeft me als troost een prachtig boek gegeven met allemaal proefmonsters, een soort duizend-en-een-nacht voor natuursteen. In het wachten op de sleepwagen en de huurauto heb ik al die sprookjes uit mijn hoofd geleerd, vooral de marmersoorten. Acquamarina, Ametista, Corallo, Ematite, Granato en mijn favoriet Lapislazzuli. Ik dreunde het op zoals een schoolkind om het leed te verzachten en mogelijk iets te leren. Het boek van Antolini heb ik al die tijd bewaard, want die soorten veranderen niet in een serie.
Dan keert dat allemaal terug als je op een beurs loopt en de mannen om me heen kijken me aan: Hoe dat zo, weet jij het verschil tussen Pietra di luna en Pietra lavica? Dan haal je je schouders op en mompelt iets van ‘zomaar’. Want de Marmomac is niet bedoeld om veel te gaan kletsen in de kantlijn. Dat is meters maken, je vergapen en goed onthouden wat je gezien hebt en wat er mee kan. Alsnog een mooi monument voor Romeo en Julia misschien? Of toch maar iets dat nut heeft: tafels, werkbladen, douchewanden. En dit keer krijg ik een proefmonster mee van 15 x 15 cm als een tegel. De beste onderzetter op tafel ooit.