Door Renée de Haan
Menigeen is jaloers op de generatie baby boomers die in volkomen vrijheid een wereld omarmden met groei naar alle kanten. Als journalist waren we inderdaad minder aan regels gebonden dan nu. Maar de gebouwen waar we vertoefden, daar wil ik na het bezoek aan DPG Media toch wel even een contrapuntje zetten.
Ooit zaten kranten in de binnenstad met krappe behuizing, maar wel winkels en horeca binnen handbereik. Zo ook in mijn geval. Er was zelfs nog een lift met zo’n deur die met ijzeren frames sloot en de portier bracht je persoonlijk naar de verdieping. Op de redactie gonsde het van stemmen en nieuws binnen een rookgordijn gevat. Dat was ons huis.
Totdat we net als veel andere kranten ineens een nieuw gebouw kregen, ergens in een polder. Waar geen openbaar vervoer kwam, dus moest je met de auto of met de fiets. Alle moderne snufjes zaten erin van kantoortuin tot een van de eerste centrale computersystemen. Dat viel vaak uit en dan was je je hele stuk kwijt. En joelden we unaniem en reageerden we af op die vreselijke koffieautomaat die pas na tien meppen een bakje brak produceerde.
We hadden planten en airco en geen horeca of winkeltje in de buurt, maar wel een topkantine om dat te compenseren. Waren we blij met deze ambiance? Nee. Het was saai ingericht met systeemplafonds en vieze vloerbedekking. Er kon geen raam open dus roken werd verboden. Maar we schreven en we schreeuwden als er iets in het systeem fout ging. En we konden niet even naar dat café om iets te overleggen of uit te praten. We zaten opgesloten in een soort opgedrongen luxe.
En toen kwam de dag dat er veel mensen naar huis gingen met ziekteverschijnselen. Lekker rustig vond ik dat. Dus ik bleef met een handjevol lekker doorschrijven onder een vervuild aircosysteem totdat het hoestje ook bij mij hardnekkig doorzette. En nog jaren een allergie voor airco achterliet.
Ik verliet het bedrijf voor altijd, om heel andere redenen. Het bedrijf ging failliet. Het gebouw dat ooit zo pretentieus in de polder pronkte bleek onverkoopbaar. Wie wil daar nou zitten? Het staat al jaren met ingegooide ruiten eenzaam te zijn. Het wordt omgebouwd tot hotel, althans dat is het laatste plan. Geen van de collega’s denkt er met weemoed aan terug. Het gebouw was niet voor ons gemaakt.
Wie het nieuwe DPG Media betreedt voelt een lichte tred, ziet leven en mag zelfs naar een sportafdeling om op te laden. Het staat in een deel van Amsterdam waar je naar buiten kunt en er is zoveel zorg aan de architectuur besteed dat je door de schoonheid wordt aangestoken en inspiratie opdoet. Het maakt me postuum jaloers. Daar werken … hoe mooi is dat! Nou ja, ik mag er over schrijven, dus dat vergoedt veel. En als iemand het op waarde kan schatten dan is het mijn generatie journalisten.